The biggest soccer event has started in Russia, but it’s not really a hot topic in The Netherlands, which is quite understandable as we do not participate. However, to me, the World Cup is always attractive when the time is there, because African countries participate.
As a born African, I hope the African countries will do well. I would actually like to see more African countries participating in a World Cup.
This World Cup I really miss a Ghana or a Cameroon. Countries that can always ‘surprise’ you and that are known for the many talents they have produced. However, this time we have to roll with Morocco, Egypt, Tunisia, Nigeria and Senegal. North Africa is doing well! Egypt and Morocco have joined again after respectively 28 and 20 years and they are of course very happy about it. That same joy also bothers me a bit. What I have heard and read several times is that people are very happy to participate after such a long time; after all, it is a national historical moment. In other words, they are already satisfied with participating only. With this way of thinking they started the World Cup. This gives a bad signal to the players, the aspirations and ambitions to really achieve something at the tournament are no longer there. The players still mention it dutifully, but they already know what the general opinion of the people is. This makes just participating more important than anything else. We have to change this attitude and mindset if we really want to achieve something. Otherwise we only keep participating every time and we’re the first ones to go home, because nothing is being expected from us.
Last time, Ghana showed us that it is possible to get some results on a World Cup by reaching the quarter finals. This achievement should be an example for all African countries and shows us that there is more to achieve than just taking part and being content with it. The Ghana-Uruguay game remains deeply embedded in my mind, because that match made clear that African countries do not have to fear anyone. The physical and athletic ability of the players become more and more important in soccer, and that’s exactly where Africans have an advantage over everyone else, because they were first in line when it was given to mankind. The changes in soccer could actually work in our favor and lead to more and more ‘surprises’ from our side. However, then we must first start to address our mindset of “happy to participate”. Change begins in our minds. Then victories will be less of a ‘surprise’. Yote yawezekana.
Afrika en de wereld
Het voetbalgeweld is losgebarsten in Rusland, maar het leeft niet echt in Nederland en dat is ook wel te begrijpen omdat we niet meedoen. Bij mij leeft het WK altijd wanneer het zover is, omdat Afrikaanse landen deelnemen. Als geboren Afrikaan gun ik de Afrikaanse landen het beste. Ik zou namelijk graag willen zien dat er meer Afrikaanse landen meedoen aan een WK.
Deze keer mis ik echter toch wel een Ghana of een Kameroen, aangezien die altijd wel voor ‘verrassingen’ kunnen zorgen. Dit zijn landen die bekend staan om hun vele talenten die ze hebben voortgebracht. We moeten het nu echter doen met Marokko, Egypte, Tunesie, Nigeria en Senegal. Noord Afrika is goed bezig! Egypte en Marokko doen weer mee na respectievelijk 28 en 20 jaar en daar zijn ze terecht blij mee. Het is tevens ook diezelfde vreugde waar ik mij een beetje aan stoor. Wat ik meerdere malen heb gehoord en gelezen is dat men zeer blij is om mee te doen na zo’n lange tijd; het is immers een nationaal historisch moment. Met andere woorden ze zijn al blij dat ze weer meedoen. Met deze denkwijze gaan ze ook het WK in. Hiermee wordt er een slecht signaal aan de spelers afgegeven, de aspiraties en ambities om echt iets te bereiken op het toernooi zijn er niet meer. De spelers roepen het wel vanuit hun plicht, maar weten allang hoe de mensen er over denken. Hierdoor wordt “meedoen” belangrijker gemaakt dan wat dan ook. Deze instelling en mindset moeten we veranderen als we echt iets willen bereiken. Anders blijven we iedere keer alleen maar meedoen en gaan we als eerste naar huis, want er wordt toch niets van ons verwacht.
Vorige keer heeft Ghana laten zien dat er wel degelijk te halen valt op een WK door de kwartfinales te halen. Dit moet een voorbeeld zijn voor alle Afrikaanse landen en moet ons laten inzien dat er wel meer te behalen is dan alleen meedoen en daar genoegen mee nemen. De wedstrijd Ghana-Uruguay staat nog duidelijk op mijn netvlies, omdat het een wedstrijd was waarbij duidelijk werd dat je als Afrikaans land voor niemand hoeft te vrezen. Het voetbal eist steeds meer fysiek en atletisch vermogen van de spelers en dat is nou juist waar de Afrikanen vooraan stonden toen dat aan de mensheid werd uitgedeeld. We zitten atletisch beter in elkaar dan wie dan ook en daar zouden we ons voordeel uit moeten halen. Het zou zomaar kunnen dat deze verandering in het voetbal in ons voordeel kan uitpakken en dat we steeds vaker zullen ‘verrassen’. Dan moeten we echter wel eerst beginnen om onze mindset van “blij dat we meedoen” aan te pakken. Verandering begint in onze hoofden. Dan zullen overwinningen geen ‘verrassing’ meer zijn. Yote yawezekana.
KIKI MUSAMPA 