My Lesson
This is what I have learned, I have seen that this pandemic is far above the understanding of human beings. We are getting constantly different information about the virus, remember the early stages when there were the most insane things said, like, the virus is not effective when it’s hot and sunny.
Human beings have done so many great things in the world, magnificent inventions and many wonderful things, but this virus we don’t understand nor controle it. When my washing machine was broken I had to call the brand/makers service to report the problem and they’ve sent someone to fix it. The guy that came knew exactly what he was doing and he opened the machine effortless and detected the problems immediately..
Now here’s the thing, what I’m learning from this pandemic is that human beings/creation have to seek their creator to find out what’s going on and for this virus to be stopped. Just like the guy from my washing machine knew exactly what was happening, I believe the creator know what’s happening with his creation. This pandemic is proving that we human beings are not all knowing, even tho we think and act like it most/all the time. Our creator is all knowing about his creation. I have learned to seek him more and in all this to humble myself more and to appreciate what I got, cause things can change anyhow and at anytime. We never saw this coming, right?👀. What’s your lesson? 👊🏾
Happy New Mindset Year
2018 has left and we have started 2019 with a bang! And like every year, most people have a lot of new year’s resolutions. We all have friends who have the same resolutions every year, just because they never live up to it. Where is this coming from and what can you do about it?
It’s actually very simple, the strong will to change is just not there. Turning words into actions requires energy and stepping out of your comfort zone. In the beginning it doesn’t feel pleasant, people hold on for a bit, but then fall back into their old familiar and comfortable ways.
Instead, you have to be structured and disciplined. It needs to become your lifestyle and it starts with your mindset. Then you’re going into the right direction.
Another option is to have a bucket list for 2019, always fun! I will share at least one with you: I want to go to the McDrive on a horse this year and that’s only possible in Spain. Fingers crossed.. Happy new mindset year!
Happy New Mindset Year
2018 ligt achter ons en we zijn 2019 met een hoop geknal begonnen! En zoals ieder jaar hebben de meeste mensen goeie voornemens voor het nieuwe jaar. We hebben allemaal wel vrienden/kennissen die ieder jaar dezelfde voornemens hebben, omdat ze het nooit waarmaken. Waar ligt dat aan en wat kan je eraan doen??
Heel simpel, de echte wil om te veranderen is er niet. Woorden omzetten in daden vereist energie en het brengt je op onbekend terrein. Dat voelt niet fijn in het begin, men hou het een poosje vol, maar valt dan snel weer terug naar het oude bekende en comfortabele.
In plaats daarvan moet je structuur en discipline hebben. Het moet je lifestyle en mindset zijn, daar begin het allemaal mee. Dan ben je al een heel eind.
Een andere optie is het opstellen een bucket list voor 2019, ook leuk! Ik zal in ieder geval eentje met jullie delen: Ik wil naar de McDrive te paard dit jaar en dat kan alleen en vooral in Spanje. Fingers crossed.. Happy new mindset year!
Allez les Bleus!
When the World Cup is over, it’s time to draw up the balance. What can we say about the World Cup as a whole? Well, in general I thought it was a very exciting World Cup. The so called “weak” countries were often not weaker than their opponents. Although they were most of the times on the losing end, the matches were usually very entertaining. Think of Morocco against Portugal or Belgium against Japan, just to name a few. We have also seen a lot of goals given the football era in which we currently live. In today’s football most teams are playing in a compact defense and then you would not expect so many goals. That tells me something about the defending ways 😉
The fact that the traditional big countries were beaten sooner than later and some of them didn’t even participate, every game was a total surprise, which made it extra fun to watch. New countries, such as Belgium, have stepped up. England was raised from the dead and Croatia showed that it belongs at the top. These new developments make it exciting. Not only the countries you’d have expected came far, it could have gone either way.
Croatia, Uruguay and Russia showed a great team spirit. It’s good to see that team spirit is everything. However, the country that formed the least unity became champion in the end due to their exceptional individual qualities. Les Bleus have gained the victory! In the semi-finals and final, Belgium and Croatia were better as a team (in my opinion), but France got lucky because of own goals, penalties, etcetera. Or maybe they just enforced that themselves?
That the French team was not acting as a whole, was also visible after the ceremony. Just think of 1986 in Mexico when Argentina became the champion and Diego and co were running and crying with the cup. Those beautiful World Cup moments where the winners made a round together throughout the stadium with the cup, have been slowly replaced by individualists who first have to make a selfie before they can be celebrate the victory together. That clearly showed the story of this French team. Despite their lack of unity, congratulations to the French, they deserved it. Bravo les bleus!
Allez les Bleus!
Het WK zit erop en dan wordt er altijd even een balans opgemaakt. Wat kunnen we zeggen over het WK in zijn geheel? Nou, in het algemeen vond ik het een heel leuk WK. De in de regel “zwakke” landen waren vaak niet zwakker dan de tegenpartij. Hoewel ze meestal nog aan het kortste einde trokken, waren het dikwijls vermakelijke wedstrijden. Denk maar aan Marokko-Portugal of Belgie-Japan, om er maar een paar te noemen. Er vielen daarnaast veel doelpunten voor de tijd van voetbal waarin we momenteel leven. In het huidige voetbal is het voornamelijk compact met z’n allen op eigen helft verdedigen en dan zou je niet zo veel doelpunten verwachten. Dat zegt gelijk ook wat over het verdedigen zelf 😉
Ook het feit dat de traditionele grote voetballanden er snel uit lagen en sommigen niets eens mee waren, werd het iedere keer weer een totale verrassing en dat maakte het extra leuk. Er staan weer nieuwe voetbalmachten op, zoals Belgie. Engeland is wederopgestaan uit de dood en Kroatie laat zien dat het aan de top hoort. Deze nieuwe ontwikkelingen maken het spannend. Het waren niet alleen voorspelbare landen die ver kwamen, het kon steeds alle kanten op.
Verder heb ik genoten van de teamgeest van onder andere Kroatie, Uruguay en Rusland. Team spirit is everything en dat is mooi om te zien. Toch is het land dat het minst een eenheid vormde uiteindelijk kampioen geworden door hun uitzonderlijke individuele kwaliteiten. Les Bleus trokken aan het langste eind. In de halve finale en finale waren Belgie en Kroatie zelfs beter als team, maar zat het de Fransen reuze mee met eigen goals, penalties etcetera. Of hebben ze het misschien toch gewoon zelf afgedwongen?
Dat het Franse team geen eenheid is, was zelfs na de uitreiking te zien. Denk maar aan 1986 in Mexico toen Argentinie kampioen werd en Diego en co rennend en huilend de ereronde deden met de beker. Die mooie beelden van WK’s waar de kampioenen met zijn allen een ronde rennen met de beker door het hele stadion en hun vreugde niet op konden, zijn langzaam vervangen door individualisten die zelf eerst een selfie moeten maken voordat het gezamenlijk gevierd kan worden. Dat gaf duidelijk weer wat het verhaal van dit Franse team is. Desondanks gefeliciteerd aan de Fransen, verdiend gewonnen. Bravo les bleus!
Africa and the world
The biggest soccer event has started in Russia, but it’s not really a hot topic in The Netherlands, which is quite understandable as we do not participate. However, to me, the World Cup is always attractive when the time is there, because African countries participate. As a born African, I hope the African countries will do well. I would actually like to see more African countries participating in a World Cup.
This World Cup I really miss a Ghana or a Cameroon. Countries that can always ‘surprise’ you and that are known for the many talents they have produced. However, this time we have to roll with Morocco, Egypt, Tunisia, Nigeria and Senegal. North Africa is doing well! Egypt and Morocco have joined again after respectively 28 and 20 years and they are of course very happy about it. That same joy also bothers me a bit. What I have heard and read several times is that people are very happy to participate after such a long time; after all, it is a national historical moment. In other words, they are already satisfied with participating only. With this way of thinking they started the World Cup. This gives a bad signal to the players, the aspirations and ambitions to really achieve something at the tournament are no longer there. The players still mention it dutifully, but they already know what the general opinion of the people is. This makes just participating more important than anything else. We have to change this attitude and mindset if we really want to achieve something. Otherwise we only keep participating every time and we’re the first ones to go home, because nothing is being expected from us.
Last time, Ghana showed us that it is possible to get some results on a World Cup by reaching the quarter finals. This achievement should be an example for all African countries and shows us that there is more to achieve than just taking part and being content with it. The Ghana-Uruguay game remains deeply embedded in my mind, because that match made clear that African countries do not have to fear anyone. The physical and athletic ability of the players become more and more important in soccer, and that’s exactly where Africans have an advantage over everyone else, because they were first in line when it was given to mankind. The changes in soccer could actually work in our favor and lead to more and more ‘surprises’ from our side. However, then we must first start to address our mindset of “happy to participate”. Change begins in our minds. Then victories will be less of a ‘surprise’. Yote yawezekana.
Afrika en de wereld
Het voetbalgeweld is losgebarsten in Rusland, maar het leeft niet echt in Nederland en dat is ook wel te begrijpen omdat we niet meedoen. Bij mij leeft het WK altijd wanneer het zover is, omdat Afrikaanse landen deelnemen. Als geboren Afrikaan gun ik de Afrikaanse landen het beste. Ik zou namelijk graag willen zien dat er meer Afrikaanse landen meedoen aan een WK.
Deze keer mis ik echter toch wel een Ghana of een Kameroen, aangezien die altijd wel voor ‘verrassingen’ kunnen zorgen. Dit zijn landen die bekend staan om hun vele talenten die ze hebben voortgebracht. We moeten het nu echter doen met Marokko, Egypte, Tunesie, Nigeria en Senegal. Noord Afrika is goed bezig! Egypte en Marokko doen weer mee na respectievelijk 28 en 20 jaar en daar zijn ze terecht blij mee. Het is tevens ook diezelfde vreugde waar ik mij een beetje aan stoor. Wat ik meerdere malen heb gehoord en gelezen is dat men zeer blij is om mee te doen na zo’n lange tijd; het is immers een nationaal historisch moment. Met andere woorden ze zijn al blij dat ze weer meedoen. Met deze denkwijze gaan ze ook het WK in. Hiermee wordt er een slecht signaal aan de spelers afgegeven, de aspiraties en ambities om echt iets te bereiken op het toernooi zijn er niet meer. De spelers roepen het wel vanuit hun plicht, maar weten allang hoe de mensen er over denken. Hierdoor wordt “meedoen” belangrijker gemaakt dan wat dan ook. Deze instelling en mindset moeten we veranderen als we echt iets willen bereiken. Anders blijven we iedere keer alleen maar meedoen en gaan we als eerste naar huis, want er wordt toch niets van ons verwacht.
Vorige keer heeft Ghana laten zien dat er wel degelijk te halen valt op een WK door de kwartfinales te halen. Dit moet een voorbeeld zijn voor alle Afrikaanse landen en moet ons laten inzien dat er wel meer te behalen is dan alleen meedoen en daar genoegen mee nemen. De wedstrijd Ghana-Uruguay staat nog duidelijk op mijn netvlies, omdat het een wedstrijd was waarbij duidelijk werd dat je als Afrikaans land voor niemand hoeft te vrezen. Het voetbal eist steeds meer fysiek en atletisch vermogen van de spelers en dat is nou juist waar de Afrikanen vooraan stonden toen dat aan de mensheid werd uitgedeeld. We zitten atletisch beter in elkaar dan wie dan ook en daar zouden we ons voordeel uit moeten halen. Het zou zomaar kunnen dat deze verandering in het voetbal in ons voordeel kan uitpakken en dat we steeds vaker zullen ‘verrassen’. Dan moeten we echter wel eerst beginnen om onze mindset van “blij dat we meedoen” aan te pakken. Verandering begint in onze hoofden. Dan zullen overwinningen geen ‘verrassing’ meer zijn. Yote yawezekana.
Home Sweet Home Part 2
The impact that Spain has on me is huge. I was thinking of the cause of this and the following things came to my mind..
First of all, the location. Going from the busy city center of Amsterdam to a penthouse in the mountains with both a mountain view as well as a partial sea view makes a big difference. Here it’s peaceful and calm the whole day and you can hear insects all day long until late afternoon. Other things that attract me are the culture and the way of living here. Also, seeing my family (my brother and his family) and friends brings me into a different state of being; mentally and ultimately I also feel physically better because of this. Last but not least, the climate. I do not have much to add to this, as it is one of the places with the most sunshine annualy in Europe. I would like to wake up like this every day, squeezing my eyes when I open my curtains, because the sun is already so bright at 10 am in the morning. Unlike Amsterdam, when opening my curtains there I have to double check the time to see if it is really 10 am as it is still so gray outside. I have to admit that I stay away from the Spanish beaches though. I do not have to work on my tan anymore, since I don’t want to look bluish, I think brown looks pretty good on me, right?
Besides the climate, I also love the food culture. No fried eggs or a ham / cheese sandwich for lunch, but instead a hot meal with a non-alcoholic beer. That feels so good that I can fall asleep spontaneously. The only thing to do, is to have a “siësta”. Not to mention you can still have dinner around 10:30/11:00 pm in the evening and then I’m not talking about fast food only. On top of that, the food itself: The variety of cuisines from all around the country makes going out for dinner a happening to look forward to. I became a food lover here. I learned that from my Italian friend (Bruno) who works in gastronomy, knows a lot about the food industry and also knows where to go for good food.
What I like as well, is the relaxed way of living that prevails here in Spain. It’s not hard to believe given this weather and it also suits my personality. As the pressure of constantly having to do something isn’t that high here, like I experience in the Netherlands, I have more time and room for other thoughts, which leads to new insights and ideas. I have come to realize what really matters. I’m becoming more aware of the things that are important, which gives me a mental boost. I feel charged and refreshed again to get out there! Gracias Espana.
Home Sweet Home Part 2
Het effect dat Spanje op me heeft, is enorm. Ik heb erover nagedacht hoe dat nou kwam en de volgende dingen kwamen in mij op..
Als eerste de locatie. Ik ga van het drukke Amsterdamse centrum naar een penthouse in de bergen met zowel uitzicht op de bergen als ook een beetje op de zee. Daar waar de hele dag de rust overheerst en je de hele dag insecten kan horen tot laat in de middag. Andere dingen zijn de cultuur en de manier van leven hier. Ook het weerzien van familie (mijn broer en zijn gezin) en vrienden brengt me in een andere sfeer; mentaal en uiteindelijk ook lichamelijk voel ik me beter hierdoor. And last but not least, het klimaat. Daar hoef ik weinig over te zeggen, het is een van de plekken met de meeste zonuren per jaar van heel Europa. Zo wil ik wel iedere dag wakker worden; mijn ogen dichtknijpend wanneer ik mijn gordijn opentrek omdat die zon al zo fel is om een uur of 10 in de ochtend. Niet zoals in Amsterdam, wanneer ik mijn gordijnen opentrek en toch voor de zekerheid op m’n klok moet kijken of het daadwerkelijk al 10 uur is want het is nog behoorlijk grauw. Al moet ik toegeven dat ik wel wegblijf van Spaanse de stranden. Aan mijn kleurtje hoef ik niet meer te werken want ik wil er niet blauw uitzien, bruin staat me wel redelijk vind ik, toch?
De eetcultuur vind ik ook geweldig. In de middag geen uitsmijter of een broodje ham/kaas, maar gewoon een warme maaltijd met een alcoholvrij biertje erbij. Dat valt zo lekker op mijn maag dat ik er spontaan slaap van krijg. Enige wat rest is een siësta pakken. Dat je verder om half elf/elf uur ‘s avonds nog lekker kan gaan eten en niet alleen de keuze tot fastfood hebt, is wel even prettig.. Om maar te zwijgen over het eten zelf: De variatie van keukens uit het hele land maken dat eten hier een happening is om naar uit te kijken. Ik ben ook wel een “foodian” geworden hier. Dat heb ik geleerd van mijn Italiaanse vriend (Bruno) die in de gastronomie zit, er veel van af weet en ook precies weet waar je moet zijn voor goed eten.
De manier van leven hier is voornamelijk relaxed. Dat kan ik me goed voorstellen met dit weer en het sluit ook best goed aan bij mijn persoonlijkheid. Omdat de druk van continu iets moeten doen, wat ik in Nederland ervaar, hier veel minder is, krijg ik meer tijd en ruimte voor andere gedachtes en hierdoor kom ik tot nieuwe inzichten en ideeën. Ik kom weer tot het besef wat er werkelijk toe doet. Ik word me meer bewust van de dingen die belangrijk zijn en dat geeft me een mentale boost. Ik voel me weer fris en opgeladen om er tegenaan te gaan. Gracias Espana.
Home Sweet Home?
To be displaced as a child is not a good thing, but for me it has had its advantages as well. As a soccer player I have always been able to adapt easily to a new environment, different cultures and people. I’ve had the opportunity to live in 8 different countries and 3 different continents. I enjoyed every place I’ve lived so far. I got beautiful memories and dear friends out of it and of course it also enriched me as a person. At the end of the day that is the only thing that matters, your personal development. That’s what made me progress in life so far.
After my globe tour I started to feel more at home in Spain, Andalucia in specific. I always visited every year, I had some real estate and I kinda liked lots of their things, except for the “mañana” mentality. I could see myself permanently living in Spain. Now I’m not playing as a professional anymore, I’m going more often to Spain and for a longer period of time. To my surprise I’m discovering it more and more and it’s a totally different experience now. It even affects me mentally and physically. I will tell you all about it.. To be continued..
Home Sweet Home?
Als kind gedwongen moeten verhuizen is nooit leuk, maar het heeft voor mij ook zijn voordelen gehad. In mijn jaren als voetballer heb ik me altijd makkelijk kunnen aanpassen aan een nieuwe omgeving, andere culturen en mensen. Ik heb in wel 8 verschillende landen en 3 verschillende continenten mogen wonen. Ik heb genoten van alle plekken waar ik heb gewoond. Ik heb er mooie herinneringen en dierbare vrienden en kennissen aan overgehouden en natuurlijk is het ook een verrijking voor mij als persoon geweest. Uiteindelijk is dat het enige wat telt, je persoonlijke ontwikkeling. Dat is wat mij verder heeft gebracht in mijn leven tot nu toe.
Na mijn wereldreis begon ik me steeds meer thuis te voelen in Spanje, Andalucia wel te verstaan. Ik ging er altijd ieder jaar op bezoek, ik had er wat vastgoed en bijna alles sprak me wel aan, op de mañana mentaliteit na. Ik zag mezelf wel permanent in Spanje wonen. Nu ik niet meer professioneel voetbal, kom ik hier steeds vaker en langer. Tot mijn verbazing begin ik het meer en meer te leren kennen en is het een totaal andere ervaring nu. Het doet het een hoop met me, zowel mentaal als fysiek. Ik ga jullie er alles over vertellen.. Wordt vervolgd..
Aupa Atleti!
The Colchoneros have won the Europa Leage with great conviction. Although the start of the game was for Olympique, they did not turn their chances into a lead. The men of el Cholo got off with a fright. Olympique got more confidence and started taking more and more risks in their play. That is exactly what Atletico wants. The men of el Cholo hunted as predators for their chance to strike. That chance came and Olympique’s first mistake was immediately punished. Olympique got eight counts, but never recovered. It was a big hit for them. It really came out of the blue, which made the mental blow to the team even bigger. Atletico had one goal attempt that went far off and that was all. Olympique was trapped and kicked into it. This was decisive for the victory of Atletico.
After the disappearance of Payet, the team from Marseilles was mentally affected, and the predators from Madrid smelt blood. The pressure was raised and Olympique was a defeated opponent in the ring who could not give a punch. The same concept was repeated after the break. When Olympique made a mistake in throwing the ball, the predators of El Cholo struck again. This was the mercy blow and the fight was decided.
Atletico is often referred to as a defensive football team, which the neutral spectator does not like to watch. However, because of the successes that they have achieved, I can only conclude that this is also a way to win. With the help of Simeone, Atletico has risen from the dead and is back on the map, both nationally and internationally. I think that every coach would sign up to play five finals in 8 years and win some of them, become national champion and win Super Cup and cups with defensive football. For this I take off my sombrero!
Ultimately it is only about winning! We could learn something from that in the Netherlands. I would sign for it, and you?
Aupa Atleti!
Aupa Atleti
Met veel overtuiging hebben de Colchoneros de beker te pakken. Hoewel het begin van de wedstrijd voor Olympique was, wisten zij hun kans niet om te zetten in een voorsprong. De mannen van el Cholo kwamen met de schrik vrij. Olympique kreeg vertrouwen om te voetballen en begon in hun voetbal steeds meer risico’s te nemen. Dat is precies wat Atletico wil. De mannen van el Cholo loerden als predators op hun kans om toe te slaan. Die kans kwam en die eerste fout werd meteen afgestraft. Olympique kreeg acht tellen, maar kwam deze klap nooit te boven. Het was voor hen een dreun van jewelste. Het kwam ook echt uit de lucht vallen, wat de mentale klap voor het team des te groter maakte. Atletico had een doelpoging die ver naast ging en dat was alles. Olympique was in de val gelokt en erin getrapt. Dit gaf de doorslag voor de overwinning van Atletico.
Na het wegvallen van Payet, was de ploeg uit Marseille mentaal aangeslagen, en de predators uit Madrid roken bloed. De druk werd opgevoerd en Olympique zat als een verslagen tegenstander in de ring die geen stoot meer kon uitdelen. Hetzelfde concept herhaalde zich na de rust. Bij het ingooien van Olympique ging het fout en de roofdieren van El Cholo sloegen weer toe. Dit was de genade klap en het gevecht was beslist.
Atletico wordt vaak betiteld als defensief voetballend team, waar de neutrale toeschouwer niet graag naar kijkt. Echter aan de successen die zij hebben bereikt, kan ik alleen maar concluderen dat dit ook een manier is om te winnen. Aan de hand van Simeone is Atletico herrezen uit de dood en staat het weer op de kaart, zowel nationaal als internationaal. Ik denk dat iedere trainer er wel voor zou tekenen om in 8 jaar vijf finales te mogen spelen en een aantal daarvan te winnen, landskampioen te worden en Super Cup en bekers te winnen met verdedigend voetbal. Hiervoor doe ik mijn sombrero af!
Uiteindelijk gaat het alleen om winnen! Daar zouden wij in Nederland wat van kunnen leren. Ik zou ervoor tekenen, en jij??
Aupa Atleti!
The climax of the season!
We have entered into the crucial part of the season: The European competitions are about to reach their climax and the finalists are known. One of them is my former club Atletico de Madrid, also called the “colchoneros” with captain “el choco” in charge. Again they have reached an European final. I’m getting more and more used to the fact that they are fighting for the trophies. That’s a great sign for Atletico. The club that I’ve known as a player was completely different. With the eccentric and expressive president Gil y Gil, who once called us into his office when things didn’t go like he wanted and had a go at us, upon which we replied that he should pay us on time. Accuses back and forth and not the nicest ones…
However, nowadays the spirit of Gil y Gil left us and with captain Simeone they are competing for all trophies again. “Atleti” rose from the death, “Atleti” is playing for the championship again and is back on the European radar. The derby of Madrid is finally an exciting match again and not that popular movie anymore of which you know how it is going to end. Atletico is back where it belongs: the third club of Spain. “Los sufridores” (the “Atleti” supporters) have their entitlement back, something to celebrate! Vamos “Atleti”!!
Although, the real show of this week was happening in Amsterdam. Yes, team “Kensington” vs team “Coen en Sander”. I was surprised by what I saw, a lot of hidden talents. They always say all little boys want to become soccer players and that was surely visible on the pitch. On the contrary, I still had to get used to the new setting: From playing in the Amsterdam Arena, which cherry I popped, to playing without an Ajax jersey in an empty stadium. But, also in this setting I was able to score a goal despite getting beaten big time. It was announced as the worst game of the season and that was it certainly for me! However, it did have the best “third half”! Having an alcohol free beer and “bitterballen” at the center part of the Arena while listening to Kensington’s live instrumental music and enjoying the company of Glenn, John, Yes-r & co is quite nice!
De ontknoping van het voetbalseizoen!
De cruciale fases in het voetbal zijn wederom aangebroken: De Europese competities bereiken hun climax en de finalisten zijn bekend. Eén van hen is mijn voormalige club Atletico de Madrid, de “colchoneros”, met kapitein “el cholo” aan het roer. Opnieuw hebben ze een Europese eindfase bereikt. Ik raak er langzamerhand al een beetje aan gewend dat ze meedoen om de hoofdprijzen. Dat is een geweldig teken voor Atletico. De club die ik kende als speler was totaal anders. Met de excentrieke en uitgelaten voorzitter Gil y Gil die ons zomaar op zijn kantoor riep wanneer de gang van zaken hem niet beviel en tekeer begon te gaan tegen spelers en wij die daarop reageerden dat hij eens op tijd moest betalen. Woorden heen en weer en niet bepaald de meeste leuke woorden..
Tegenwoordig is de geest van Gil y Gil uitgeblazen. Aan de hand van kapitein Simeone wordt er weer gestreden en om de prijzen gevochten. “Atleti” is opgestaan uit de dood, “Atleti” speelt weer voor het kampioenschap en telt Europees mee. De stadsderby is weer een echte wedstrijd die alle kanten op kan en niet meer die bekende film waarvan je al weet hoe die gaat eindigen. Atletico staat weer waar het hoort te staan; de derde club van Spanje .”Los sufridores” (de “Atleti” aanhangers) hebben weer iets om te vieren. Vamos “Atleti”!!
Het echte spektakel van deze week vond echter plaats in Amsterdam Jawel, team “Kensington” vs team “Coen en Sander”. Ik was verrast met wat ik zag, een hoop verborgen talenten. Ze zeggen altijd dat kleine jongens allemaal voetballers willen worden en dat was zeker terug te zien in de beleving van deze wedstrijd. Daar waar ik nog moest wennen aan de setting: Spelen in de Arena die ik ontmaagd heb in het Ajax shirt tot spelen zonder het Ajax shirt in een leeg stadion. Maar, ook hier wist ik het net te vinden ondanks de enorme pak slaag. Het werd vooraf aangekondigd als de slechtste wedstrijd van het seizoen en dat was het zeker voor mij, maar daarentegen had het wel de gezelligste derde helft! Met een alcoholvrij biertje en bitterballen midden in de Arena onder de instrumentale live sound van Kensington en het gezelschap van Glenn, John, Yes-r en consorten is het best gezellig!
Mindset, what is it?
Nowadays it is often associated with sports and athletes, but what is it? How do you recognize it? Where does it come from and where does it go? What can it do for me? And does it only concern sport and athletes?
I have asked different people and got different answers: It’s a way of working towards your targets and staying close to yourself.. It’s what your thinking.. It’s how something connects to you.. And some could just not answer the question and had to think about it. Have you recently ran into mindset? And what is it for you..?
It shows that we got something that can take different forms, but one thing is for sure.. none of them ever met it somewhere, so I’m quite sure it’s something unseen.
One thing I know is that the unseen creates the seen. The unseen is basically the foundation of everything we see. So then this ‘mindset thing’ could be something that is able to create something else, don’t you think? This could also change something that is already there, right? It seems good to find out what is the idea or thought behind this thing called mindset. (Can I even say that?)
KIKI MUSAMPA 